Tekstweergave van KKO7536-448-004

Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.

VOLK EN VADERUND VAN 24 JUHl 1938 6e JAARGANG No. 25 Onze „gruwelpropaganda' Toestanden in Giethoorn in de werkverschaffing SOCIAAL-DEMOCRATISCH ARBEIDER WORDT HET SLACHTOFFER In ons no. van 27 Mei j.l. plaatsten wij een artikeltje over de concentratiekam- pen der democratic. Toevalligerwijs maakten wij kennis met een werkloozen arbeider, die tijdens het zware werk, dat hij in de werkverschaffing te Giethoorn moest verrichten, een wervelfractuur had opgeloopen en ondanks dit ernstige feit op hondsche manier was afgescheept, waarna hij in een der Rotterdamsche ziekenhuizen werd verpleegd. I^ADAT het stuk „Concentratiekampen der democratie" was verschenen, belde de adjunct-inspecteur der Rijks-Inspectie voor de Werkverschaffing in Overijssel, Gelderland en Utrecht, de heer Van Eek, onze redactie op met de mededeeling, dat het door ons gesigna- leerde geval niet bekend was; hij zou gaarne den naam van het slachtoffer vernemen. Daar de redacteur, van wiens hand het artikel was, enkele dagen uitstedig bleek, konden wij niet dadelijk aan dit verzoek voldoen; beleefd- heidshalve meldden wij dit den heer Van Eek als volgt: 1 Juni 1938. Den Heer Van Eek. Rijks-Inspecteur Werkverschaffing Emmastraat 5, Zwolle- Mijnheer, Tot ons leedwezen konden wij nog niet voldoen aan uw verzoek, u den naam te noemen van den man, waarover het door u gesignaleerde artikeltje in Volk en Vaderland handelde. De betreffende redacteur, die het ar tikeltje schreef, is momenteel uitstedig. Binnen enkele dagen hopen wij u echter de gevraagde inlichtingen te kunnen verstrekken. Met de meeste hoogachting (volgde onderteekening) Wij wisten dus niet beter, of onze inspecteur wachtte met smart op den naam van den man, die in Giethoorn zulke droeve ervaringen had opgedaan, terwijl de inspecteur daarvan niets afwist En natuurliik """ ^—> — auuuia nem de naam bekend was, een ge streng onderzoek in te stellen. Na zijn terugkomst was onze redacteur juist van zins inspecteur Van Eck zoo volledig mo- gelijk in te lichten, toen wy het volgende briefje (hier met de tik- en taalfouten), ont- vingen: RIJKS-INSPECTIE VOOR DE WERKVER SCHAFFING IN OVERIJSSEL EN GELDER LAND EN UTRECHT. Dossier No.: 16.1 Onderwerp: Rotterdam. Aan de Nederl- Nat. Socialistische Uitgeverij Kaiserstraat 9, Leiden. Zwolle, 4 Juni 1938. Emmastraat 5. Naar aanlelding van Uw schrijven d.d. 1 Juni 1937 H/E betreffende het artikel inzake he: werkverschaffingskamp Giet hoorn in Volk en Vaderland van 27 Mei j.l., berichten wij U dat het slachtoffer heet Roeland Witvliet, Almondestraat lib, Rotterdam. Gaarne zagen wij dat U na deze kwestie een nader onderzoek instelde en ons t-z.t. hierover berichtte. coll. De Rijks-Inspectie voor de Werkverschaffing, (wgj W. H. VAN EEK, adj.-inspecteur. Wij lazen en herlazen dit brief je. Kende de inspecteur — zonder van ons iets naders te hebben vernomen — den naam van het slachtoffer dan toch? Naam en adres klopten althans, tenminste op het huisnummer na, dat lObis (3 X bellen) moet zijn. Maar dan was toch de weg voor een behoorlijk onderzoek ge~ effend? 0e heer Van Eek is toch niet voor spek en boonen adjunct-inspecteur van de Rijks- inspectie voor de werkverschaffing? Waarom dan aan ons „na deze kwestie" nogmaals een onderzoek te vragen? A1 spoedig werd het raadsel opgelost. Blijkbaar kent de heer Van Eek de kanalen met de Rommepers goed. Reeds in De Tijd van 8 Juni 1.1. (drie dagen na de ontvangst van Van Eek's briefje, waarin hij om nader onderzoek verzocht) werd ons arti keltje tot „gruwelpropaganda" verklaard- En bladen van anti-rev., katholieken en Chr.-hist. huize waren er natuurlijk als de kippen bij den tnomf van De Tijd op de „gruwelpropa- ganda van Vova voort te dragen. Wij zullen De Tijd de voile maat geven, en zij het slachtoffer ook maar gezien, laat staan ge- sproken had — hier volledig overnemen. Na ons artikel gedeeltelijk te hebben aange- naald, schreef het blad; Ziedaar het iragisch lot van „een der veie slachtoffers van de werkverschaf- fmgsmethoden van dit regiem, die ge- kenmerkt worden door noodelooze hard- heid en minachting voor de arbeider^' — aldus concludeert het blad. Neemt men zich nu de moeite dit ijselijke geval nauwkeurig te onderzoe- ken, dan blijken de volgende feiten: In de Giethoornsche werkverschaffing moest een kanaalput bemalen worden, waarvan de grondslag uit drijfzand be- stond- Om dit tegen te houden werd een houten damwand geslagen, die, opdat hij niet omhoog zou drijven, van boven met twee zakken zand werd bezwaard, elk van ongeveer 70 K.G. inhoud. De ploeg, die deze verzwarlng van zegge en schrijve twee zakken zou aanbrengen, bestond uit zes menschen. Samen had- den zij de zakken gevuld. Een flinke, groote arbeider had den eersten alleen geplaatst. De man, die thans door „Volk en Vaderland" als martelaar van de werkverschaffing wordt voorgesteld, een zekere W., een man van betrekkelijk klein postuur, wilde op zijn beurt den tweeden zak 66k alleen over een plank, die tegen den damwand op lag, torsen en te bestemder plaatse deponeeren. De ploegbaas waarschuwde hem: „dat moet je met z'n tweeen doen, dat gaat niet alleen over die plank". Waarop W. ant- woordde: „Ik ben geen kleine jongen; dat kan ik wel alleen". Hij nam den zak op zijn rug. Hep over de plank, doch bij het afzetten zwikte hij en viel van de plank- Waarschijnlijk bezeerde hij zich, doch hij zei niets en werkte den heelen verderen middag door, 's Avonds in het kamp klaagde hy over p jn in den rug. Hij ging loopend naar den kampdokter en werd — daar deze afwezig was door zijn plaatsvervangster behandeld, die hem poeders gaf om lekker te slapen met het advies den volgenden dag in het kamp te blijven en gewoon met de an- dere arbeiders, die dan juist nat • Rlj- terdam terugkeerden, huiswaarts te rei- zen. Om tien uur echter, toen het bedtijd werd, verergerde de pijn en de man meende, dat hij niet meer kon gaan lig- gen. De kok, dat is zooveel als de huis- vader van het kamp, werd erbij geroe- pen en deze hielp hem op bed leggen, dan zou hij op zijn poedertjes wel lekker slapen. Den volgenden morgen voelde W. ^ zich z66 goed, dat hij maar weer aan het werk wilde gaan. De kok ried hem aan dit niet te doen, waarop W. den heelen dag opgewekt door het kamp liep, zijn schoenen poetste enzoovoort! Daags daarop eerst in Rotterdam ging hij, waarschijnlijk op aanraden van zijn huisdokter, naar het ziekenhuis aan den Bergweg, waar hij ter observatie werd opgenomen en eenige weken verbleef. Uitdrukkelijk verklaarden de behande- lende geneesheeren dat de rontgenfoto geen spoor van een wervelfractuur te zien gaf. Ziedaar het verhaal van Volk en Va derland tot zijn juiste proporties terug- gebracht. Commentaar is averbodig. Men vergelijke en oordeele zelf over dit specimen van d^uwelpropaganda. Naar aanleiding van deze nogal indrukma- kende tegenspraak wendden wij ons nogmaals tot het slachtoffer, die ons machtigde van de volgende verklaring naar eigen goeddunken gebruik te maken: Rotterdam, n Juni, 1938. Ondergeteekende, Roeland Witvliet, wonende Almondestraat lOb, Rotterdam, verklaart hiermede wat hem is overko- men in de Rijkswerkverschaffing te Giethoorn op 28 Ap^^l 1938: Bij het versjouwen van een zak zand, wegende ongeveer 75 k.g,^ yj elk e ik alleen moest dragen, ben ik weg- gezakt in de modder, waardoor het voile gewicht van den zak op mijn rug kwam en ik daardoor doorzakte. ik was geheel machtelcs geworden en heb mij m^t groote mueite en pijn naar de keet ge- sleept. Ik ben toen op den rand van mijn bed gaan zitten, niet in staat mij ach- terover te laten vallen. Des avonds heb ik den kok laten roepen, die mij achter- over heeft gelegd en nog aan mijn bee- nen heeft getrokken. Ik gu^ daar- bij uit van de pijn en op aanraden van een mijner maats, die nog zei: „Kok, doe dat niet want je weet niet wat hei is", is hij daarmede opgehouden. Den volgende tnorgen moest ik nog eerst naar mijn baas om te zeggen dat ik niet kon werk en en toen naar den kok om een briefje te vragen voor den d ok ter, in dit geval een dokteres- Ze hebben mij op een fiets gezet en ik moest maar zien bij die dok teres te komen, die eer uur fietsen van het werk woont. De kok heeft niet de moeite genomen iemand met mij mee te sturen en als een mijner maats mee ging kostte hem dat zijn loon. Toen ik bij de dokteres aankwam, heeft zij mij moeten uitkleeden en later ook weer moeten aankleeden, daar ik daar zelf niet toe in staat was. Ik heb van haar vijf poeders gekregen om de pijn te stillen en kreeg opdracht mij di rect onder behandeling te stellen van mijn huisarts te Rotterdam. Buiten heb ik mij, mij vasthoudend aan een hek weer op mijn fiets geheschen en ben naar de keet teruggegaan. Des avonds ben ik, tegelijk met ongeveer 20 per- sonen, per vrachtauto naar den trein gebracht, en in Rotterdam per auto met een mijner maats naar huis gereden. Dit was Vrijdagavond 29 April. Den volgende morgen heeft mijn vrouw direct den huisdokter laten ko men die een spoedbriefje gaf voor di- recte opname in het ziekenhuis. Per ziekenauto werd ik toen al spoedig van huis gehaald, en in het ziekenhuis wer- den direct twee foto's genomen. E r werd mij g ez eg d dat m ij n ruggestreng was gekwetst en mij nruggebekken was gescheurd. Ik heb toen negentien ( a g e n op een plank g eIe g e n en m o e h t mii in het geheel niet v e r- r o er en- Er zijn toen nogmaals twee foto's genomen, waarna ik een uurtje op mocht. Den volgenden dag mocht ik tusschen twee zusters in een eindje loo- pen en na eenige dagen mocht ik naar huis. Voorloopig blijf ik nog onder be handeling van den geneesheer uit het ziekenhuis en moet mij heel kalm hou den. Ziehier het sobere, allesbehalve sensatio- neele verhaal van een eenvoudig arbeider. Het spreekt voor zichzelf; wij hebben daaraan niets toe te voegen. Men legge er de paradijsbe- schrijving van De Tijd naast en trekke de conclusie.... over dit specimen van goed- praterij, omdat het nu eenmaal de afdeeling van minister Romme betreft. Tenslotte merken wij nog op dat genoemde Witvliet geen Nationaal-Socialist is. Integen- deel, hij is zelfs aangesloten sociaal-democraat. Voor ons was dit geen reden aan de mensch- onwaardige behandeling, welke hem ten deel is gevallen, geen aandacht te besteden. Voor ons is een volksgenoot een volksgenoot. Wordt er onrecht gepleegd dan vragen wij niet naar de politieke of godsdienstige overtuiging van hem, die daar slachtoffer van werd. Maar wellicht is het voor onze heeren cri tic! een reden, deze kwestie nu wat nauw- keuriger te onderzoeken. Het vertrouwen—in Mussei^i De N.S.B. „arbeidersvijandig'*? Een nieuwe tactiek van democraten HEX UTRECHTSCH NIEUWSBLAD IN HET EENHEIDSFRONT • »GELIJKGESCHAKELD" Het Utrechtsch Nieuwsblad wil ons een lesje geven. Een gevoelig lesje. Een af- straffing. D.w.z. het schijnt zoo. Het schijnt, dat het Utrechtsch Nieuwsblad de bedoeling heeft ens onze fouten te doen zien en wie zich zoo uitslooft om onze feilen te toonen, mogen wij maar niet zoo zonder meer van vijandige ge- zindheid beschuldigen.... In het no. van 17 Juni j.l. trekt de redactie van leer tegen wat zij noemt „Musserts negatieve anti-marxisme". De redactie noemt zic!: .if ook anti-marxis- tisch. Het artikel is dus gericht tegen het „negatieve". Het anti-marxisme van Mussert heet negatief, zonfl'- meer af- wijzend, zonder er iets p. ..cifs tegen- over te stellen; dat bedoelt de redactie met het „negatieve". Twee dingen willen wij nu eerst aan- toonen: le. dat dit „negatieve" een pro duct is van de redactie van't Utrechtsch Nieuwsblad zelf, uit den redactioneelen duim gezogen om het Mussert aan te wrijven; 2e. dat die „anti-marxistische" redactie in marxistisch vaarwater is verzeild geraakt, laten wij aannemen, zonder het zelf ts weten. QM den valschen indruk te wekken, hoe ontzaglijk ver de N.S.B. zich van den ar beider verwijderd houdt, geeft de redactie van het Utrechtsch Nieuwsblad een overzicht van de ellende, die de arbeider u, de 19e eeuw heeft geleden en komt dan tot de slotsom: „Het is zeker dat de arbeiders dit alles niet kunnen vergeten." De bedoeling is duidelijk. De lezer moet het gevoel krijgen: de N.S.B. weet niets van het leven der arbeiders, niets van het verleden, niets van het heden. Zoo dom is de N.S.B., en het blad vervolgt zelfs: ,idom is het, niet te kunnen inzien, hoe zwaar de schuld is die Christendom en liberalisme in het verleden jegens den arbeider op zich hebben geladen-" Dit is dus het „negatieve" in Musserts anti- marxisme. Wij geven gaarne toe, dat het zeer dom zou zijn, die zware schuld niet te zien. Maar moeten wij aannemen, dat bovengenoem- de redactie zoo dom is, wel die schuld te zien, maar niet wat daarover in den loop der jaren al door ons is gezegd en geschreven? Wij kun nen het haast niet gelooven. Wij gelooven veel eerder, dat het de bedoeling van de heeren is, de arbeiders in den waan te brengen, dat Mus sert in het geheel niet aan hen denkt. Het is een typische en typeerende wijze van bestrij- ding van het nationaal-socialisme. Het is een poging tot het zaaien van wantrouwen; im- mers, als de arbeiders gelooven, dat Mussert hun vertrouwen niet waard is, laten zij alles bij het oude en blijven zij genoegen nemen met de democratie. Wat er over blijft van de domheid der N.S.B. en de „wijsheid" van de redactie van het Utrechtsch Nieuwsblad, moge o.a. blijken uit de volgende passage uit Volk en Vaderland van 3 Juni j.l., waarbij wij nog aanstippen, dat wij niet naast het liberalisme het Christendom aansprakelijk stellen, maar hen, die het heb ben vervalscht: . „WIJ ZULLEN NIETS VERGETEN, Wij zullen niet vergeten, dat in de negentiende eeuw het kapitalisme hon- derdduizenden arbeiders, volksgenooten, Dietschers, met het geweld van den hon- ger heeft neergeworpen in slavernij. Wij zullen niet vergeten, dat kinderen van tien jaar werden gedwongen tot nacht- arbeid. vele nachten aaneen vaak, dat vrouwen, moeders werden voortgezweept op den akker en in de fabriek, in de bran- dende zon en fabrieksvuil, Wij zullen niet vergeten, dat de arbeider werd vernederd, dat zijn arbeidskracht werd uitgemer- geld, dat hij gehuld was in lompen, dat zij, de werkers, moesten wonen in ellen- dige krotten. Parasitisme was tot levensbeginsel ver- heven. Niet alleen in Nederland. Het ka pitalisme was oppermachtig, overal. Het kapitalisme was internationaal. Millioe- nen arbeiders zijn geofferd aan Mammon en Moloch. Is het wonder, dat de arbei ders meenden, dat het kapitalisme slechts internationaal was te verslaan? Is het wonder, dat zij geloof hechtten aan de Internationale anti- en a-natio- nale theorieen van den vaderlandsloozen Karl Marx, die in werkelijkheid Mardo- chai heette? Is het wonder, dat zij, de vernederden, de bloedenden, .s het won der, dat zij de Joodsche machtsbegeerte niet doorzagen? Is het wonder, dat zij niet konden voorzien, dat hun strijd voor recht en rechtvaardigheid door de volks- vreemde machten zou verworden tot negotie, tot handjeklap tusschen Van Zwanenberg c.s. en Albarda? De worsteling der arbeiders was nood- zakelijk. Maar in die worsteling zijn zij verraden door volksvreemde sjacheraars en verkocht aan hen, die zij meenden te bestrijden. Van dat volkskrachtvernietigende kapitalisme en volksgeestontwrichtende marxisme, zijt gij, deraocratische macht- hebbers, gij partijleiders van zwart tot rood, de ontstellende consequentie. En de arbeiders, de werkers, de vrou wen, de moeders, de kinderen, de ouden van dagen, de invaliden zijn de slacht offers. Dat waren zij in de negentiende eeuw, dat zijn zij nog. Als gij werkelijk machtig zijt, demo- cratische machthebbers, waarom laadt gij dan op u zoo groote schuld?" In dezen geest hebben wij herhaaldelijk ge schreven, reeds vijf en een halven jaargang lang. Is het niet vermakelijk, dat nu het Utrechtsch Nieuwsblad hinkend komt achter- na hollen en de N.S.B. beschuldigt van dom- eid en blindheid ten aanzien van het verleden van den Nederlandsche arbeider? En blijkt uit „ j ander niet duidelijk, dat genoemde redactie aan duimzuigerij dok? En dit nu is het marxistische in het „anti-marxisme" van het Utrechtsch Nieuwsblad. De z.g. Arbeiderspers heeft dezelfde tactiek. Dit i. de eenheid der voorstellen ails een arbeidersvijandige bestrijder van het marxisme, hoopt men de democratie te redden De arbeiders mogen niet weten, dat Mussert in de eerste plaats wil zorgen, dat de arbeiders behouden kunnen wat zij zich in den strijd voor recht en rechtvaardigheid hebben ver- overd. Ontelbare malen is in de natio- naal-socialistische pers en door de spre- kers verkondigd, dat Mussert strijdt voor de eer van den arbeid. Het programma is voor alles een arbeidsprogramma. Maar de democratische pers — het Utrechtsch Nieuwsblad dus inbegrepen — tracht zooveel mogelijk de waarheid en de werkelijkheid te vertroebelen in den hoop bij de arbeiders afkeer voor het nationaal-socialisme te wekken. Zoo ook probeert men het groeiend vertrouwen der arbeiders in Mussert te schokken, Het lukt niet al te best. De jongste Hagespraak was het bewijs. Het Utrechtsch Nieuwsblad verwijt ons, dat wij geen waardeering hebben voor hetgeen de vakbondsbestuurders tot stand hebben ge bracht. Het is grappig. Telkens en telkens hebben wij gezegd, dat ons eenig bezwaar te gen de vakbeweging is, dat zij verpolitiekt is. Wij kunnen toch moeilijk waardeering heb ben voor politiekelingen, die zich in de vak beweging hebben gedrongen? Wij hebben slechts de bedoeling deze lieden te ontmaske- ren, omdat wij diep overtuigd zijn, dat zij niet het heil van de arbeiders op het oog hebben. Maar juist dat mogen wij niet doen van de redactie van -het Utrechtsch Nieuwsblad. De ze redactie — den schijn aannemende op te komen voor de arbeiders — neemt het in wer kelijkheid op voor de marxistische politieke lingen. Verkapt marxisme is 66k marxisme. Ook Albarda noemt zich geen marxist meer. Dat is het ware marxisme, want het marx isme draagt een masker, een gekleed pak, keurige handschoenen. Dat zijn de middelen, waarmee het marxisme anno 1938 werkt. Wat niet tegen dit marxisme is, is er voor. Het Utrechtsch Nieuwsolad i,s er voor. dietsche mare QNLANGS hebben wij bijzondere aandacht gewijd aan den opmarsch der nationaal-so- cialisten in Zuid-Afrika, onder leiding van dr. Malan. Bij de jongste verkiezingen boekte deze beweging als politieke partij een niet te onder- schatten succes, dat zeer zeker een groote belofte voor de voldongen onafhankelijkheid der Boeren inhoudt. Hoe in weerwil der Engelsche voogdij de Boeren sterke „toekoms-drome" in het hart dragen en hun Dietsche afkomst trouw zijn, blijkt uit het gedicht, dat Afrikaander onder dien titel schrijft en dat wij hier overnemen: As stille hulde, vir wat Holland, Gedaan het op die Afrikaanse strand, Staan duisendes van Malan's troepe, En strek vir d'ouwe vlag die hand! En soet klink, ondanks veule jare, Dat dit verdruk is, nog die taal! Maar nooit-nie, nooit-nie sal ons toe-staan, Dat Engeland ons vlag neerhaal.... O, Holland, lank is dit geleden! Tog trek die bande van wel-eer- En ons zal naas Ou-Holland tr'ede, As een keer Mussert sal regeer!. Dan sal Suid-Afrika weer trug-dink An skone da' uit vroeer tijd! ' En Holland's seuns sal welkom wese. So sal dit wees in ewigheid DU Waterloo — aan den voet van het ge- ^ denkteeken „De gekwetste adelaar", opge- richt ter nagedachtenis aan de Fransch'en, die in den slag aldaar sneuvelden — vond Zoiidag de lie Waalsch-Pransche „bedevaart" plaats, waarbij de Fransche nederlaag in 1815 met haar gevolgen betreurd werd, maar tevens critiek werd geoefend op de huidige politiek van Belgie- De WaaLsch-Franskiljonsch-Fransche be- toogers, die ten getale van 10.000 naar dit „altaar van het Gallische vaderland" waren gekomen, bleken in alle opzichten bezield door Fransche gevoelens, zoodat er voor Belgie niets dan hoon en minachting werd vernomen. Deze pro-Fransche en anti-Belgische stemming vindt haar oorzaak in de Waalsche propa ganda, dat de Vlamingen de meesters van Belgie zijnd), zoodat de Walen een „ongeluk- kig minderheidsvolk vormen", uitgeleverd aan de „Germaansche machten Vlaanderen en Duitschland". Al moeten de onjuiste Waalsche propaganda- methoden ten sterkste worden afgekeurd, deze demonstratie is zeer belangrijk. De ontwikke- ling in Belgie gaat in een richting, zooals alle Dietsch-gezinden zich die wenschen. Deze be- tooging met zijn centrifugale werking vormt er wederom een bewijs voor. QOOR den Raad der Daad zijn in Vlaande ren 100.000 protestkaarten in omloop ge bracht, waarop een reproductie van den Gram- mens-kop door den beeldhouwer Raf voor- komt en tevens de drievoudige eisch is afge- drukt: „eentaligheid — amnestie — Grammcns vrij!" Het is de bedoeling, dat de kaarten, waarvan de keerzijde geheel is opengelaten voor het plaatsen van een of meer handteekc- ningen, bij duizenden, bij vele tienduizenden zullen worden verzonden, om in Brussel dezen rechtmatigen eisch van geheel zelfbewust Vlaanderen te doen hooren. Een vloed van telegrammen is de iaatste dagen uit alle hoe- ken van het land bij minister-president Spaak bezorgd, waaronder er zijn, die wel doen voe- len, dat de getergde volksgeest zich niet langsr met staats-Belgische beloften zal laten paaien, zooals b.v. dit telegram: „Grammens-vrienden- kring, Steenokkerzeel, eischt Held Grammens en Helpers vrij of...." I n het Lakenmetershuis op de Vrijdagmarkt te Gent organiseert het Vlaamsch Instituut voor Volksdans en Volksmuziek (Vivo) een feestavond op Zaterdag 2 Juli a.s. — aan den vooravond van het zesde Vlaamsch-nationaal Zangfeest, dat op 3 Juli in Gent wordt gehou- den en waarvan reeds thans met zekerheid kan worden gezegd, dat 10.000 leden van den V.T B. er aan zullen deelnemen. Aan dezen Vivo- avond zullen — behalve de Vivo-kernen ea een aantal zangkoren — een gemengde huis- muziekgroep met blokfluitspelers uit verschil- lende Vlaamsche steden deelnemen, evenals het dubbel mannenkwartet .,Peter "Benoit" uit Halle. A AN het sterfhuis van Florimond van Duyse, den grooten Vlaamschen musicoloog, auteur van het standaardwerk in drie deelen „Het oud-Nederlandsche lied", zal op Zondag 3 Juli a.s. in de Laurent Delvauxstraat te Gent 's middags om 12 uur een bronzen gedenkplaat worden onthuld. UET groote zangfeest te Gent, op 3 juli a.s. van stipt half drie tot vijf uur te houden op het St. Pietersplein, stelt een grootsch pro gramma in uitzicht: 23 eenstemmige liederen, te zingen door het volk onder leiding van een aantal toonkuiostenaars; Lod. Mortelmans, Arthur Meulemans, Jan Broeckx, Emiel Hulle- broeck, Gaston Feremans, Jef Tinel en R- W. Kuiper (koorleider afd. Groningen der Ver. voor Nederl. Volkszang). Duizend leden van twintig koorgroepeeringen zullen mannen- en gemengde koren uitvoeren. Dr. Rob. van Roos- broeck zal een korte rede houden „Het verleden leeft in ons, de toekomst hoopt op ons": Staf Bruggen, bijgestaan door de jongens en meisjes van „Ganda", voert de regie en zegt teksten naar ontwerp van Ferd. Vercnocke, waarbij de aanwezigen moeten invallen, terwijl hij tevens de opvoering van Alb. Rodenbach's „Klokke Roeland" leidt met een muziekbewerking van Meulemans, waarbij de 30.000 aanwezigen als spreekkoor zullen optreden.