Tekstweergave van GRC1920_0918-1_00001

Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
Zaterdag 18 Sept. 1920 ««animniiiiiiiiii I iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiH-iiin'iifi'innriiniinfniiiinii i iii i 69ste Jaargaiftg Nr. ABONNEMENTSPMJS; Dit Biad verschfint iederen A 'ST»-Fl-pg f-%, A. r-a. en kost per kwartaal ! 1-- Voor Belgig eis Daitschland worden abonnementen alleen aaageno- men d@of de postkaatoren tef piaatse. ¥oQr de 6verig« landen, tot de Post-Uni€ behoorende, bedraagt de prp 11.25 per kwartaal bij vooraitbetaHng te TOldeea. Afeoisderlpe H»!,mmers 5 ceot PRIJS DER ADVEETENTIEN s Van 1-5 r^Is 75 cMits, dke regel meer cents s groote IctlfsSs Fignetten enz=, wordea berekwid naar pkujtsralmt^ AdverteisHCffl drkmaai ler piaatsing opgege^en, worden siechts 2maat In rekeniog gebracht, mits adikreenvolgmB gejriaatet. Reclame i§ ceat per regel B§ tbcwinement voordeelige overeenlsoinst MverteElifits en amdert stnkken worden uMefl^k Dinsdag- »f ¥r|dag-morgen 8 ^rt Injgeiradii l®h%r.-MrA ¥i«HAAK eSME. Mieums' en Jtduertenfiebtad. UitgeTMs: Fikma GEBRs. VERHAAM, voorh. A. F. G. Y. Dmrej?, GBAYE. TelepMooil ZIJ.DIE ZICH THANH OP T)IT BLAD , Ik had als gemeenle- Eeii voorbeeid- Sedert het einde van Zwitseriaiid en de meuwgewrmde stafeu-.zamexmgen die ^ aeaem ongei^kigen Het i De man schnjft ^den oorfoe WoDDieni drie.W^ Duiteclie in Midden-Europa. dageiijksch brood rebben verschalt. |ambt,eniaar een inkomen van 6000 roebels ABONNEEREN ^NTVANGEN DE DEZE j Weltoaen ^ drDW)rt van ons Missie- De Duitsch© regeering, die met de beken^ Vanaf den dood van liaar vader, Komng|j)er maand. Voor het allereenvoudigste le- AcuiNiNJijiKliiN, (jongeiingen aan ae poort van ons jyussie ^ Wiii«m 111 in isinvATriiw is«a tn+ haar 18p. vensonderhoud had ifc echter 40 a 50000 NUIMS- MAAND NOG VER&CHIJNENDE MERS GRATIS. De Uiliigevers. Bij het 25 iarig fees! uan de Paters der fi. Famile te Qraue. OP 16 OCTOBER 1920. De geschiedienis dier Congregatie gedu- lende de 25 jaren van haar bestaan allnei behoevexi wij nu niet weer te geven, Wij hebben met haar geYeil en Lelk ns tij t bjjz.oiiderheid in onze C u du mbd j- a dtud droevige en' biiijui^ e tiuici s- nfii, ue eliende van den ooilug uie zj uo =nidiV|eljjk jgevoel(d hetobeip, de n^iieviig iici don ooiiog^ enz. hoiis leni vragen om toeggelaten te worden, Maar wij kunnen hen niet aannemen, wiJ moecen Leni afwijzen, omdat ons de midde- len ontbreken voor hun onderhoud." Zoo schrijven de Eerw, Paters. D© heer van dtem Wijngaard heeft die joiigelieden geroepen lenl zij willen Zijne roepstem vodgen. Eh nu schijnt heit, dat de Heer van den Wijngaard ons als werktuigen wil gebrui- Ikeni, opdat Hij him voor hun onderhoud kan geven „wat billijk is." Zouden wij niet gaarne aan Zijn wienisch wililen voldaen! ? Onze lexers hier en in de omgeving zul- lieni deze vraag natuurlijk bevestigend be- antwoorden. Opdat zij op gemakkelijke wijze de daad viaaj, er is iets anders i t « , m 1 eim- ^ kunnen voegeni hebben wij nering wiUeni brengen. 'wij leven itegen- |besloten in onze Courant eene mschrijvmg over de Paters der H. Familie in eene bij- r-® openien voor : „„„„ zondere verbouding en zij tegienlover ons, I EENE OFFERGAVE AAN DE EERW, is jgeeofe lOongregatie die) .eftd^rs-|( PATERS DER H, FAMILIE TE GRAVE^ oixtstaan is leni hier een zijiak heeft ge- jBIJ GELEGENHEID VAN HET 25-JARIG Planlc, diie eljders Mat MoederhuSis ttieeirc |FEEST VAN HUN BESTAAN, TE VIEREN nevenihuis heeftl gevestigd, haar ont- en hier., een ueiem, is^ wat de plaalis van staau bdtreft, eene echlt Graafsche '.Con)- giegatie. D© Paters heelfcen dan ook in dieo vreemde, zooals wij gezien hebbienl, de MissiQiiarissen der H, Familie uLt Grave, Hrllaad. De aanstaande feestdag is daarom ook een gedienikcag voor onzen oud-Burgeineestex V/. Friesen. Hij, wien het belang van Grave steeds ter hai^te ging, zag dadelijk in welk' ^uit voor Grave d© Congrega'tle zou zijn, Hij is geweest d© vriienld en raadsman van Pater Ber'thier, di© veel op hem vertrouw- d©, aan wien hij bij de stichtihg allerlei Jaciliteiten bezorgde, waarvoor de Paters hem nog dankbaar zijn leni dankbaar zuM.en blijveij. Nog iets bijzonders. In hetaelfde jaar 1895, waarin Patei Beiiliier zal, ged. hier de Congregatie ves- tigde was iii het vooriaar van 1895 aMer Pastoor benoemd de tegientwoordige l^efcen Mgr. Sprangers. Z.Eerw, is geweest bijzondere vriienld en vereerder van Pater Berthier zal, ged Bij het doodsbed heeft'hij gezegd : Hij is e n heilige, bepaald eieni heiligei! onafscheidelijk in de Con- s o >^16 verbonden bUiveni met dien van den grooten Stiohter. Steeds lieeft hij niet de Congregatie lief en leed gedeeld, Bij verschiUtenide plechtige gelegenhedienl is hi] als gewijd redenaar voor; de Eerw, Paters opgeltreden. Hij is •luu frouwe raadsman. ^ De uaam van: Mgr. Sprangers zal daarom cot in lenigt© van dagen in gezegend aan- enken blijvjeni in de Congregatie, Daaroffli ^an deze Graafsche Congre'gatid' onze gieniegenheid, onze liefde, onze aan- ^nkelijkheid, onze trouw, onze offers ! JA, ONZE OFFERS BIJ HAAR 25-JARia i^eest. Die zijn hard noodig ! ' OP ZATERDAG 16 OCTOBER 1920. Natuurlijk rekenen wij op flinke bijdra- gpni Maar ook d© kleinste giften zi^en dankbaar aangenomen wordieni. Wij willen iedereen in de gelegenfaeld stellen deel te nemeh aau het liefdewerk van oiizen tijd HET MISSIEWERK .en) blijken te geven van hunne liefde jegens de Paters van de H,, Familie. Van de Redactie Graafsche Courant.. / 25 Van de Uiftgevers Graafsche Courant / 10 %DE {^EZANTSCHAPSPOST BIJ DEN H. STOEL. Melt gebeele instemming lezen wij in de „Volk3krant" : Voor juist mag wei wordieni aangenomen, daft op de komende begrooting vatt Buiten- laiidsche Zaken zal wordeni voorgeisiteld, den tijdeiijkieni gezantsohapsposit bij den H. Stoel in een blijvenden te veranderienl, Ook aonder het geruchtmiakend© Reulter- telegram uit Rome, dat dit aankondigde, zou msiJi nieis anders verwacht hebben, De tijdetiike post gaat, nu de vrede ge- sloten is, zijn beteekenis verUezeni en er moest beslosbeiii worden of hem op te heffen, of een gewoon blijvend gezantschap in te s'tellen. De keuze kon niet moeilijk vallieni. Meer dan ooit heeft ons land belang bij de internationale verhoudingen, en meer dan ooi't is de H. Stoel ©eni bron van inter- nationale inlicrtingen, M. a. w. wie niet in rechtstreebsche aaj- raking staat mieit het Vaticaan, loopt gevaar niet veelzijdlg te worden ingelicht, Alle landiBDi, ook die welke tot hedeh op beicrekkirtgen met den H, Stoel geeni pri]S stelden of ae hadden verbroken, zien dit' in ten! hebben contact met het Vaticaan geaocht en verkregen, zoo Frankrijk, Engeland, FEUILLETOK. Een edel Hart. Omgewerkt wit het Fransch. 160 (Nadruk verboden.) Jacques overwoog erijstig de zaak. — Tot nu toe, peinsde hij, heeft Annette gewei- gerd iets te openbaren; zal zij nog volharden als ik haar dit voorleg?... Wij zullen eens zien.-mompelde hij, den omslag in zijne brieventasch bergende. Eenige oogenbiikken later was hij op weg naar Argelles. De zon rees nauwelijks aan de kimme. — Zij zal nog in de kerk zijn, peinsde Jacques, ik Zal dus gelegenheld hebben om haar tusschen vier °ogen te spreken. De achturenmis was juist ten einde, toen mijn- '6er de Rhodes den drempel der kerk overschreed. , Een vrouw, gehuld in den langen, engen, zwarten jj^'Pniantel, welke behoort tot den kleederdracht der ^^^finnen van het Zuid-Westen van Frankrijk, zat neergeknield niet ver van het altaar. 't Was de ^ster van Diane, en ^'j'^heer de Rhodes wachtte totdat zij opstond ^Ide heengaan ; dan naderde hij haar. dein^ ^ijnheer da graaf!... moinpelde zij achteruit hj('®®^ies schee'h die beweging niet te benjerken ; Tolhr**® de hand der oude vrouw, en trok haar nil Dracht haar tot een houten bank, in de scha- duw uer hooge boomen, welke het kerkje oniringden. — Annette, begon hij, ik beb daar eenen brief 'an Michel ontvangen. Hier is hij. Lees hem eens. Zij doorliep hem langzaam, en herlas hem ver- scheidene malen. Toen zij 1,33^ gelaat weer oplichtte, was het nat de moeilijkheden in B(wen-Silezie heeft te kampent, heeft zich naar aanleiding daar- van tot de kabinettien van: Londen, Parijs en Rome, m-aar ook tot dieni H. Stoel gewena, Bewijs, dat de diplomatieke en in,terna- ti'onaalpoiitieke beteekenis van het Vati ­ caan ook door niet katholieke landieni hoog wordt aangeslagen, Aldus is ook voor ons land de vraag, of Nederland een blijvieniden gezantschapspost bij den H Stoel zal vestigen, eeni zuiver na ­ tional aangelegenheid. Zoo len zoo alleen behoort zij te worden bekeken, en indien men ze uit dit oogpunt beschouwt, kan het wefinig twijfelachtig zijn, welk. standpunt ook niet-kathiolieloeni daar tegenover zullen innemieni. Behalve de communistische fractie, die geieni nationaal belang ken't en met lijf en ziel aan Moskou is verkocht, kunnen alle partijen in de Kamer haar stem aan dien blijvenden gezantschapspost gevieni en zij zullen lit ook doieni, indien zij haar oordeel niet door bijoverwegingen latjeni ivertrois- belen. KONINGIN WILHELMINA. Naar aanleiding van dem 4;0n verjaardag onaer Koningin sohreef het „Morgenbladet' te Christlania den 31n Augustus't volgienlde: „Nederland's geliefde Koningin wordt heden 40 jaar ©ni ongetwijfdd wordt zij nu bejubeld met buitengewone geestdrift in het geheele land. Dat de Hollanders „Ons Wil- lemijntje", zooals zij haar noemieni, altijd liebben bemind, hebben altijd duidelijk bewezienl, zoowel In d© dagen van smait als van vreug'de. Op de groot© feestdagen van haar leven heeft mien daarin gedeeld met een vuur len; een enthousiasme, die haar moesten overtuigeri, dat deze hulde uit het h^ kwam. En wanneer zij bedreigd waa dwr ziekte en dood, verzameldieni zij zich voor haar woning in bezorgdheild en angst, alsof zij door hun aanwezigheid het dreigen- de gevaar z iiden kunnen afwenden. Maar nooit heeft het Hollandsche volk zijn Koningin met grootere liefde lem bewon- dering omringd dan tijdens den oorlog, toien men eir in sl|aagde de neutraliteit van het land te bewaneni niettegenstaande de uiterst moeilijke positie, waarin het land verkeerde De Hoilanders twijfeien er niet aan, dat dit, behalve aan den moeizamenj en doelbe- wusten arbeid van de verantwoordelijke regeering, in hooge mate te danken was aan deni fijnen en bekwamen: politieken takt van de Koningin, Maar di{ is niet de eenige i-eden, waarom het Hollandsche volk nu door de Kbningin van het land mei nog grootere liefde leni be- wondering omringt dan vroeger. In die ©m- stige tijden van den oorlog heeft miem gezien lioe zij onvermoeid heeft deelgenlomen aan de groote hulpverleening voor de eigen landskinderieni en de vele vreemden, welke bescherming hebben gezocrt binnen de grenzjeni van haar land, Duizenden en dul- zenden . Belgische vluchtelingen, manniem, vrouwen en kindereh hebbenl in Holland een toevlucht gevondiea en de Koningin heeft persoonlijk leiding genomieni over ih- WiUem 111, in November 1890j tot haar 18e jaar stond „Ons Wilhelmientje" Koningin, onder hei regentschap van haar Moeder, Koningin Emma, Op 31 Augustus 1898 wertx zij meerderjarig len nam zy zelf de regee ­ ring over, en toen zij evieni 20 was huwde z,ij met bertog Henidrik van Meckenburg- Schwerin. Zij ondervond vele blttere teleut- stellingen door „den bodem ingesiagien ver- vv'aohtingen", totdat Holland op 30 April 1919 dieni vuiig verlangden tr-oonopvolger kreeg, De vreugde van Holland over de verzekering van de troonopvolging was bui- tengewoon. En men vjlgt nu de ontwiliU** ling van Prlnses Juliana met evieni groote sympatrie en belangstelling, als men in het verledieni had voor het Koninginnetje Wilhelmina," BUITEhiLj^NO. Heii testament van kard. Amettie Het door kardinaal Amette nagelaten testament luidt als volgt: „lk verklaar, dat ik wienisch te sterven in het geloof van onze H. Moeder, de katholie ­ ke apostolische en Romeinsche Kerk ©ni in labsolute en in kinderlijke onderwerpiu^ aan haar verhevjenj hoofd, onzen H, Vader den Paus. Ik bled God het offer van mijn leven aan in het uur, dat het Hem' beragen zal mi] tot Zi'ch te nemiem, in vereeniging met het otfer van mijn aanbeden eft bemindeni heer Jezus Christus, de intenties, welKe hij Iiad, toen hij mij tot het priesterschap eui het episcopaat liep, en in het bijzonder voor het heil der zieleni, welke Hij mij toevertrouwd heeft in nujn priesterlijke bediening en ge- durende mijn bisschoppelijk ambt, Ik dank alien, die mij goed gedaan heb ­ ben, die mij geholpenj hebben door hun sceun of bemoedigend door hun toewijding. Ik beveei mij zelf dringjend in hun gebeden aan en in de gebeden van allteni, van w;e God mij den vader ©nj hei-der gemaakt heeft en Ik beloof hun nieit te vergeten, indien God mij in Zijn goedheid in Zijn Paradljs ontvangt, Ik vraag vergiffends aan alien, die :k mocht beteedigd of geergerd hebben en van mijn kant vergeef ik van ganscher harte aan alien', die mij eejiig leed hebben ver- oor^aakt, gelijk ik Goi Fmeek mij alle fou- ten, welke ik begaan heb, te vergeven." Dan volgeni de namen der executeurs enz, en het testament besluit ; „Opgesteld te Parijs onder het octaaf van de Tenhemelopnemiiig van de Gezegenide Maagd Maria, van Wler barmhartigheid ik vraag, dat zij mij aan Haar GoddeUjken Zoon zal voorsteUeii. als ik de eeuwigheid zal binnentreden." + Leon Adolphe, kardinaal Amette, Aartsb.sschop van Parijs. . Het levejii te Moskou^ Het „Acrt-Uhr Abendblatt" publiceeii: een artikel van eeni Duitscher, die drle en eea half ja'ir'in Russische gevangenschap ge ­ weest is en meer (Ian| eeni jaar gemeenta- ambtenaar der sovjets in Moskou, van tranen. — Kunt ge iets doen voor mijne jongen, hee graaf ? vroeg zij aarzel«nde, want zij giste wel wat er verder ging gebeuren. ^ — Ik wil, zooals altijd, uwen zoon helpen in de mate mijner krachteQ. — Dus... — Ik zal hem de noodige som leenen. Dank aan mij, is hij een eerlijk, nuttig en rechtschapen man geworden: hij weze nu een gelukkige echtgenoot, eee goede huisvader, zijne kinderen beminende zoo ­ als gij hem bemiid hebt O, mijnheer Jacques !... mijnheer Jacques !...'t Is waarlijk te veel, ja, 't is te veel!.. De arme vrouw was dtep aangedaan. Jacques beschouwde een tijd haar bleeke wezen- strekken, welke den vreeselijken strijd weergaven die in haar binnenste geleverd werd. — Waarom is het t'e veel? vroeg hij eensklaps. Zij antwoordde al snikkend. Zoudt gij, vervolgde hij, op uwe beurt niet iets voor mij willen doen, ler vergelding van hetgeen ik voor u gedaan heb ? Zij ward, zoo mogelijk, nog bleeker, en sloot hare oogea alsof zij in bezwijming ging vallen. De graaf vervoigde: — Ais ik u heden eens vroeg te willen spreken, zoudt gij dan z wij gen?.. Ach! barmhartige God!,... Wat zoudt ge mij dan vragen ? — De waarheid. Neen, niet de waarheid, maar geheimen weike mij niet toebehooren... het verraden mijner feeWigste eeden. — Men mag geenen eed bouden, afgelegd om misdadigers straffelrosheid te waarbdrgen... zoo niet wordt men hunne medepHchtige, neen, men wordt ^ nog plichliger dan zij. — iVlisdadigers!... ~ Ik ken geen ander v/oord. Annette schudde wanhopig haar hoofd. — Ik heb aan geen misdadige de eeden gedaan welke ik bedoel, zeide zij al weenende, maar aan een heilige die mijn weldoenster geweest is en die ik aitijd bemind en vereerd heb. Ik heb aan haar sterfbed gezworen. Ik moet mijn woord houden. Ik moet mijn woord houden Jacques werd benauwd. Annette Castarede had die woorden uitgesproken met de blinde dweepzucht van iemand die, zonder te redeneeren, liever te ster ­ ven zou dan van een vast gedacht af te zien, Naar hare meaning was het een heilige plicht alles te offeren aan den eed, eertijds gezworen aan JVlade- leine de Surgere, zich heelemaal te wijden aan hare dochter Diane de Candales, en haar verkleefd te blijven gelijk een stomrae bond zijnen meester. Want hij zag het wel: dit was de eed welke zij naleven wilde. Maar dan zou zij nooit spreken !... Mijnheer de Rhodes, nochtans, wllde aandringen. -- En uw geweten ? zeide zij. — Ik heb gezworen ! — Maar God zal u straffen sm uwe medepUchtig- heid!... — God ? ... Ach ! breng mij niet tot wanhoop. — Ik herhaal dat Hij u straffen zal, indien gij't gepleegd kwaad niet helpt herstellen. Er zijn misda- den begaan... De tanden der oagelukkige klapperden. . — Ik weet niet, ssotterde zij; ik had gezworen, ik heb gehoorzaamd! — En uw zoon ? Er glom-T^ in hare oogen, maar zij vie! spoedig in hare wa^^pige neersslachtigheid. Mijn""^!! eerst* en vooral, murmelde zij, vol angnt, ik hsW.g?zworen! Jacques was van de bank opgestaan. Hij wilde zich verwijderen, want hij begreep dat het nutteloos was de oude vrouw lastig te vallen, die zulke zon- derlinge opvatting had van hare zedelijke plichten. roebels noodig. Ik dreel daaromi sluikhan- del. Gelieel Moskou geeft zich aan dat be- drijf over em geheel Moskou speculeert. Overigens kan men in Mosk u alles nog krijgien), wat men wenscht. Men kan er zich een palv laten maken van de fijnste Engel- sche stof, het kost 200000 roebels, De bour ­ geois stelt zich natuurlijk met minder tevre- dieni, hij draagt tweede hands. Zulke tweede ;hands costuums zijn te krijgen voor 40 a :50QO() roebels. Voor een paar scroienien be- taalt men 15000 roebels. Als mijn schoenen stuk waiieni, ging ik naar een bazar, kocht dan een paar tweede hands schoenjeni, waar van de zolen nog goed waneni en repareerde mijn eigen schoenteni daarmee zelf, Alles wordt door de boeren, roode gardls- ten en sovjetemploye's opgekocht, vreemde valuta, beeldwerk, antiquiteiten, juweelen (eru waarJepapieren. Deze schat'cen woi'den zorgvuldig in den grond begraven. In den Russischen bodem sluimeren thans in den eigenlijken zin des woords miilliardem. Het verkeer op straat is zeer geriag. Trams rijdiem niet meer. Een „droschken"- koetsier berekent zijn tarief naar het aantal minuten rijdienis, Voor 10 minuten rijden be- taalt nifen 5000 roebel. D© teleioon functioneert alleen nog in de huizien, waarin een hoogere sovjet-dignitarls woont, Daar de verkeersmiddelen ontbre ­ ken ziet mem te Moskou nagenoeg niemand op straat of hij draagt een of ander pak of bagage; Miem ziet goed gekleede dames met een pak aardappelen op dien rug, De m-eeste winkels zijn geslotieni Nu en dan bouden kooplieden op straat uittverkoop, Er is dan, eenige uren, zekere toeloop van volk. Doch spoedig daarna hemeemt de straat weer haar doodsch aanziieni. Dag aan dag ziet men maniien en vrou- wieni, op een handelsslede een lijk vervoo- rend naar het kerkhof gaan. Sommigen, die niet in het bezit van zulk eeni. vervoermid- del zijn, droegen het Ujk op hun rug naar zijn laatste rustplaats, Begrafenissieiu heb ­ ben ni at plaats, lijkkisteni worden siuds lang niet meer gebruikt. Rijke lieden leenen een lijkkist en tsrengen het lijk daarin naar het kerkhoi, Het lijk wordt daar uit de kist ge- nomen en. begraven, en de kist brengt men naar den eigenaar terug. Uit het bolschewistische j,paradijs" ontsnapt. Volgens berichteni uit Swinemude zijn dezer iagen 70 man van de voor ongeveer twee maandeni naar Rusland vertrokken Duitscre arbeiders weer tte Swinemunde te- ruggekeerd. Dje arbeiders verklaarden, dat zij vooi- goed van den wa^zin dat het bolsjewismo aan d© nrenBchheid het geluk zal brengen, zijn genezen en zich verheugen, dat zij aan hett bolsjewistisohe paradijs zijn kunnen ontsnappieni Een aantal andere arbeiders konden niet naar het vaderland terugkee- ren, daar zij feengevolge van uitputting zeer ernstig ziek zijn. Woeker van boerea. Zondag rebben er in het boven-Rijnsche gebied vergaderingpm plaats gehad tusschew Maar met een smeeketid gebaar hield zij hem tegen — Dan suit gij nsets doen voor mijnen zoon ? sprak zij. En hij zal me vervloeken ?.. Gij vergist, ik zal voor Michel doen wat hij me vraagt. Ik zal het doenv omdat het mijner onwaardig zou wezen, mijn weldadsn fe verkoopen. Maar even- wel, hij zal u toch vervloeken, want ik zaj hem uw gedrag veropenbaren ; hij zal weten achter welke erge voorpordeelen uw geweten zich verschuilt om een eerlijk man, die u knielend sraeekt, fe weigeren zijnen vrede en zijn geluk weer te schenken, welke gij in uwe handen houdt, — O, mijnheer Jacquas !... mijnheer Jacques, dat zuit ge niet doen !... Om de liefde Gods... — Spreek dan... Ines is niet de dochter van Mar ­ guerite, niet waar ? — Ik weet het niet! stofterde zij, haar aangezicht met de handen bedekketide. j — Gij liegt, gij weet het wel! — Mijn God!.... — Vergram Hem niai langer. Denk na ; zoo ge niet spreekt, zao ge mij niet de zuivere waarheid zegt, zal uw zoon de rol icennen, welke gij in mijn leven gespeeld hebt! — O ! neen I neen •,... D«t niet. Dood mij liever. De yerachting van u ven zoon zal u dooden. — In naam uwer docWer, uwer heilige gade, spaart mij. — Ellendige, gij durft spreken van mijne vrouw, van mijne dochter, die gij hebt laten vermoorden!... Annette meende dat de graaf al de omstandighe- den kende van den dood fan Blanche. — O ! zei ze op den toon van iemand die krank- zinnig is, bij mijne ziel, ik heb geen schuld aan de dood van tnevr. Blanche.... Alleen het toeval deed me... Diane weet zelfs niet dat tb haar gezien heb. Jacques als van den bliksemgetroffen, luisterde versteld. — Wat ?... Wat raasde ze dan, die; ellendige I dwaas ?...... Verloor zij geheel haar verstand ? De dood van Blanche?... Het toeval?... Zij heeft Diane gezien? Welke monsterachtige gebeurtenis was er dan nog voorgevallen, die hij nooit vermoed had ? En plotseling dacht hij aan dit inspuiten van mor ­ phine, na hetwelk zijne teergeSiefde vrouw niet meer o'twaaikt was-... Dan aan zijn ontmoeten van Diane achter de kamerdeur van Blanche. Diane, altijd 200 kalm, zoo meester van haar eigen, zoo verwilderd, dat ze niet meer wist wat ze zei, wat ze deed- En plotseiing, als iu een visioen, zag hij de gan- sche waarheid. En Annette Castarede kende die vraeselijke waarheid. O ! ditmaal zou zij spreken, al moest bij haar dooden !... Hij trad op haar toe, met zulken gloed in de oo ­ gen, dat zij gelijk een krankzinnige opsprong. — Hulp !... riep zij uit, haar armen uitstrekken- de, Hulp... Maar het woord stikte in hare keel; hare oogen rolden verschrikt in hare holteh, een groenachtigen tint verscheen om hare lippen en met een doffen slag plofte zij languit ter aarde. Jaqcues raakte haar aan met zijn voet, zij verroerde zich niet meer. — Ha ! morde hij, vervloekte slavin!... Ik beb u niet meer noodig... Ik zal ze wel alleen ontdekken, de ijselijke waarheid van welke reeds een deel ken ! Wee u dan, giftmengsters... brandstichsters... moe- derraoordenaars.. kinderdieveggen... ellendelingen !.. Zooveel zijn beenen geven konden, ijlde hij terug naar Astarac, geheel onthutst door die nieuwe zeker- neid : op't oogenbllk dat Blanche op genezing hopen mocht, was zij gedood door die heiligschennende hand van Diane, die haar alles verschuldigd was !... Wat foltering, wat smart, wat marteling konden haar die nieuwe misdaad doen uitboeten ?. In den namiddag kwam Souriqnette haren groot- vader bezoeken. Zij was alleen ; Laure bewaakte en verzorgde op Argelles de rampzalige Annette Casta ­ rede, die te bed lag. ^ * (Wordt vervolgd).