Tekstweergave van UDC1912_0106_00006

Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
beste jareti van haar jeugd had zij bij de al- tijd sukkelende, altijd knorrende peettante doorgebracht, die haar eigenhjk heelemaal niet noodig had, haar zelfs niet zou gemist hebben, indien zij eens voor goed was weg- gegaan. Dag na dag was voorbijgegaan met nooit eindigende, in den grond echter overbodige kleine diensten, waarvan tante Laura met ver- bazende vindingrijkheid er telkens nieuwe wist uit te denken. «Ik leef zoo lang niet nieer en ben ik een- maal dood, dan is bijna alles voor jou, dan kim je doen wat je wilt." ^ Daarraee had zij haiir nicmje weten te bin- den, met een band, die langzamerhand tot een ijzeren keten werd, die zwaafd®r en zwaar- der begon te drukken en waarop alles in stukken brak: jeugd, werkkracht en - liefde. Ja, ook de liefde! Want toen de liefde plotseling als een gou- den zonnestraal haar somber leven binnen- drong, neen niet als een straal, doch als een mooi fonkelende, schitterende, hemelsche zon, toen Gustaaf haar vroeg of zij zijne vrouw wilde worden, toen had tante Laura net zoo lang gezeurd en gezanikt tot zij ook den krach- tigenj, levenslustigen Oustaaf gebogen had. iiWat hebben jullie, als je nu al trouwt! Arnioede en bekrompenheid. Dat beetje sa- laris is te veel om te sterven en te weinig oni te leven! Wacht toch nog een paar jaar, tot ik dood ben. Het leven is immers nog zoo lang. " Dan kunnen jullie nog lang ge- noeg getrouwd zijn ! Ja 't is jullie plicht om te .wachten. Je heilige plicht! Want dat zeg ik jullie," tante Laura's stem werd schel en haar magere gestalte richtte zich hoog op in den stoel voor't venster, van waaruit zij den lieven langen dag alles afgluurde wat er op straat gebeurde, „ Laura krijgt geen cent, als zij mij nu in den steek laat — geen cent! Denk er nu maar eens over na, hoeveel je je kinderen te kort doet. Denk daar maar eens aan I" Eerst had Gustaaf zich met hand en tand verzet. Wat konden hem die centen van tante schelen, waarop zij wellicht hun halve leven lang zouden moeten wachten! Zij zouden trouwen, gelukkig zijn, zookng zij nog jong waren. Doch later bcspraken zij de zaak nog eens kalm met hun beiden — honderdduizend gulden was geen kleinigheid, vooral niet als men met tweehonderd gulden per maand rond moet komen. En dan, tante Laura zou toch niet eeuwig blijven leven. Het einde was, dat zij besloten te wachten. Doch, zooals't gewoonlijk gaat, tante Lau ­ ra, die iederen dag over sterven sprak, werd ouder en ouder en ten slotte moesten zij 't wel erkennen, dat zij feitelijk met den dag gezonder werd. En tante zelf ? Die verheugde zich er over, dat zij haar erfgenamen zoo lang liet wachten. Steeds werd zij knorriger, onverdraagzamer. Doch de twee jonge menschen misten de kraCht hun boeien te verbreken. Het leek wel, dat een groote kruisspin hen in haar net had gevangen en hen met haar draden omwik- kelde, steeds vaster, en hen langzaam uitzoog iederen dag wat meer. Zij waren beiden moe- deloos geworden en menigmaal in slapelooze nachten scheen het Laura of zij beiden al niets meer te wenschen hadden van het le ­ ven, of zij beiden de kracht misten, een nieuw leven te beginnen, indien't ooit zoover kwam. En nu was het zoover gekomen. . Onverwachts was de dood gekomen, die tante Laura zoo lang vergeten scheen te heb ­ ben. Nadat zij den avond te voren Laura en Gustaaf nog stekelig had toegevoegd, dat zij lang op de erfenis moesten wachten, vond Laura haar 'smorgens dood in bed, met een geheimzinnig lachje om den starren mond. Laura liet zich uitgeput in een stoel vallen. Zou dat lachje een triomflachje zijn geweest? Zou zij hun nog na haar dood een poets gebakken hebben ? Want er viel bijna niet meer aan te twijfelen : er was geen testament! Het heele huis hadden zij afgezocht. leder schuilhoekje, ieder laadje met koortsachtig on- geduld en daarna nog eens alles met gewilde kalmte en nauwkeurigheid doorzocht. Nergens was .iets te vinden. Ook bij den notaris, die nu en dan tante's zaken behartigde, was geen testament te bekennen. Dus zou de erfenis gedeeld moeten worden met een dozgn ne- ven en nichten, die zich nooit van hun leven iets om tante Laura gelegen hadden laten lig- gen, integendeel haar zoo veel mogelijk uit den weg waren gegaan. Laura barstte uit in tranen. Daarvoor dus had zij haar jeugd ten offer gebracht, haar liefde en haar levensgeluk 1 En Gustaaf, die met een somber gelaat naast haar stond, kon slechts zwakke troost- woorden vinden. De ontgoocheling was te groot, te wreed. Indien er geen testament was, dan moest de nalatenschap verzegeld worden en moest men de andere erfgenamen waarschuwen. Met niet te beschrijven gevoelens zagen de beide bedrogenen den notaris zijn plicht doen. Nu \t'erd de laatste deur gesloten, hu de buitendeur. Langzaam gingen zij nu de stoep af, vermoeid, vernietigd, zonder hoop, zon- der geluk. Beneden nam de notaris afscheid. Met een dof gevoel van vertwijfeling keken zij hem na. de vochtigheid daar als groezelige plak- en hadden opgestreken. Rondom het huis londe een moestuin de overblijfselen van leest gewone groenten. Slechts een klim- rozelaar aan een hoek van het huis t vormde een vroolijk plekje te midden die treurigheid. Enkele kippen schar- hier en daar rond en onder een afdak et hoofdgebouw deed een geit een geblaat hooren. 't oogenblik, - dat de jonge man uit te voorschijn trad, deed een groote id met stijve haren en woest uiter- ch in de zon lag te koesteren, een eblaf hooren en sprong hem te Castor! zeide de jongen terwijl r over den kop streelde, ben je hond ? Waar is de baas heen- ndere dier, welks oogen geves- op die van zijn jongen meester, .onder geblaf hooren en sprong j dadelijk open en er verscheen den drempel. Een man van hooge ■;d gebouwd en met sterke spie- prekende trekken, die bijna hard een gelaatsuitdrukking die her- maar slechts in de verte — aan Doch plotseling keerde Laura terug op haar schreden. »Wat wil je?" vroeg Gustaaf, haar terug- houdend. wWe hebben Lora vergeten," stamelde Lau ­ ra, ,/die zou daar boven verhongeren en ver- dorsten." Lora was tante Laura's papegaai, een on- uitstaanbaar kwaadaardig en valsch dier, dat' door een ieder gehaat werd, een schorrej schreeuwleelijk, die woedend naar iedereen beet, die in zijn nabijheid kwam, een beest,! dat alle ondeugden bezat, welkc een vogeli slechts kan hebbeii. wWil je je nog drukmaken met dat beest ?« vroeg Gustaaf tamelijk norsch. „Je hebt nog pas veertien dagen met een pijnlijken vinger kunnen loopen, omdat hij je valsch een knauw gegeven heeft." »Maar we kunnen hem toch niet laten dood- hongeren," zei Laura. „En dan, zie je, tante Laura was zoo aan hem gehecht." ,,En dat is natuurlijk een reden, om voor hem te zorgen," merkte Gustaaf met een iro- nisch lachje op. Op Laura's verzoek liep hij echter toch den notaris achterna, die tamelijk knorrig en ontstemd weer omkeerde en met hem terug- *kwam. Het ging. niet zoo heel geniakkelijk Lora met haar reusachtige kooi zoo in te pakken, dat men hem zonder gevaar voor vingers en neus kon transporteeren. De notaris sloeg het geval met een sarcas- tischen blik gade. In plaats van een kapitaal van honderdduizend gulden op te strijken, zich nog op kosten te jagen voor zoo'n bij- tend mormel, dat was wel met recht een streek van het noodlot. Doch in zijn praktijk had hij al heel wat gezien. Gustaaf had over dat noodlot echter nog heel wat te zeggen, toen zij eindelijk veilig in een rijtuig zaten met het krijschende dier, op weg naar Laura's getrouwde zuster, bij wie zij voorloopig in zou kunnen wonen. Toen hij echter het bedroefde gezichtje van Laura zag, hield hij op en begon hij haar voor te rekenen, dat zij met een deel van de 8000 gulden, die toch nog altijd voor hen waren, hun huis heel aardig zouden kunnen inrichten en nog een sommetje op zij leggen bovendien. ,;Nu gaan we zoo gauw mogelijk trouwen," zei hij. „ Hadden we alles geweten, dan zou ­ den we nu al vijf jaar man en vrouw zijn geweest." Terwijl Lora met zijn kooi naar binnen werd gedragen, trachtte hij door den bedek- kenden doek heen zoo veel mogelijk onheil aan te richten. Hij beet, krijschte, krabde, en toen hij eindelijk op zijn plaats van bestem- ming was neergezet, maakte hij zoo'n spek- takel, dat, ten slotte de heele familie tot wan- hoop werd gebracht. Laura noemde hem bij de liefste naampjes, doch het duurde langen tijd eer zij het kwaadaardige beest eeniger- mate tot kalmte had gebracht. Daarbij be- merkte zij, dat de kooi wel eens een flinke beurt mocht hebben, want in de laatste da- gen had natuurlijk niemand er aan gedacht, haar schoon te maken. Toen zij de onderste schuif wilde uittrek- ken, zag zij met verbazing dat deze zorg- vuldig met een stevig koordje was vastge- bonden. Merkwaardig ! Het is waar, tante Laura had altijd zelf den vogel verzorgd en daardoor had zij dit nooit eerder bemerkt. Misschien had Lora wel eens geprobeerd de vlucht te nemen, als de schuif uit de kooi was genomen. Met de noodige voorzichtig- heid maakte zij het koord los en trok zij de' schuif uit. Doch plotseling gaf zij een schreeuw | en zonk zij bevend in den dichtstbijstaanden ' stoel. Want onder de schuif lag een groote enveloppe en toen zij deze eruit genomen had, las zij in tante Laura's karakteristieke; hanepooten de beteekenisvolle woorden : »Mijn testament." Op haar geschreeuw waren Gustaaf en de heele familie toegesneld. Zij stonden nu alien om haar heen en staarden verbaasd den schat aan, dien Lora zoo uitstekend had behoed. Het convert was niet gesloten en sidderend trokken zij het papier er uit, dat zij ontvouwden. Onder lachen en huilen sloeg Laura haar armen om Gustaaf's hals, Tante Laura had gespaard, veel meer dan men vermoed had. Doch in de eerste plaats erfde Laura de hon ­ derdduizend gulden, terwijl de laatste zin van het testament luidde: «Hij of zij van mijn familie, die zich het lot van mijn papegaai Lora aantrekt, krijgt 15.000 gulden. Kort daarna stonden de twee voor de kooi van Lora. Door al de opwinding was de vogel niet vriendelijker gestemd. Woest sloeg hij met de vleugels en hij krijschte zoo onharmonisch als hij maar kon, en onderwijl beet hij naar alles wat in zijn nabijheid kwam. A4aar toch knikte Laura hem teeder toe. Gustaaf echter had een zeer onbehoorlijke gedachte ; »Lijkt 't beest niet wat op tante Laura ?« vroeg hij. INGEZONDEN. d® redactio is niet veijmtwoordeljjk roor, ea wil eok Biet geacht worden steeds in te stemmen met de ingezoudeu stukkea. WijCHEN, 2 Januari 1912. Mijttheer de Redacteur! In het nummer van 39 December lees ik een ingezonden stukje uit Niftrik, waarin Piet wordt aangezien als helper van ingezonden stukken uit Niftrik, dat onlangs gebleken is over dat te licht brood. De inzender schijnt slecht op de hoogte te zijn ; dat schrijven over het te licht brood kwam niet uit de koker van den bakker P. Ceelen, maar wel van de Politic. Over het verdere schrijven is mij niets bekend. Hoogachtend, PIET. ADVERTENTIEN Onze Winterreizen. Gedurende ds maand Januari gaan onze gezelschapsreizen naar: Italic tl25. Belgie f 18.75 . Parijs f 40.- . Riviera f 85.- . Tunis fi60.— . Algiers f 160. Italie f 85.- . Spanje fl60.- . Berlijn f 52.75 . Londen t 37.50 . Duur 10 dagen. 2 „ 5 „ 9 „ 10 „ 10 „ 9 „ 10 „ 5 „ 5 .. Alle rets- en verblgfkosten inbegrepen. Voortreffelijke Hotels. Bekwame leiding. Programm_a's worden op aanvrage gratis en franco toegezonden. AMSTERDAMSCH REISBUREAU „DE GLOBE" N.Z. Voorburgwal 345, Telef. 418, Amsterdam. Ahonneert U op het KATHOLIEKE ondei- Rsductie der beste Kfltk. Letterkundigen. Maandelijks verschijnen 48 pag. groot formaat over 2 kolommen, prachtige lectuur, als: Romans, Novellen, Historische Verhalen, Poezie, Allerlei, Raadsels, Lo- gogrief, Rebus, enz. enz. voor den zeer lagen prijs van 65 CENT per 3 maanden. Prachtige Goedl(oope Lectuur. P. STOKVIS-Waterreus, Uitgever, 's-fioscA. 4000 en zooveei artikelen aan uiterst concurreerende prijzen in 't groot en klein in: TOUWWERK, HOUTWEEK, IJZERWERK. HIJSCH- en KATEOLWERK, HANG- en SLUITWERK, BORSTELWERK, GEREEDSCHAPPEN, HUISHOIJDELIJKE en BOERENBEDRIJFARTIKELEN. Beleefd tot een bezoek uitnoodigend, Aanbevelend, G. nTiTnoonuT ht; [ggge HezelsM 54,' ,Telefoon 131. die van den jongen man; zoo was de mees ­ ter des huizes. - Ben je daar eindelijk, vroeg hij bij het zien van den pas aangekomene. - Wachtte u op mij vader ? antwoordde deze vlug naderbij komend. — Zeker, kom vlug binnen, ik heb je groot nieuws mede te deelen. Het inwendige van het huis beantwoordde aan het uitwendige. Verschillende wapens en eenige werktuigen waren opgehangen aan de witgekalkte muur, die evenwel door de jaren — we mogen zelfs zeggen door de eeuwen — een brume tint hadden aangenomen, even- als de zware balken aan de zoldering: de overblijfselen van een sober maal stonden op een tafel in de omlijsting van het venster; eindelijk droegen bij den wijden schdorsteen twee planken eenige boeken, waaronder ver ­ schillende dien tijd veel opgang makende werken van voorstanders eener nieuwe rich- ting en een aantal kleinere geschriften ovef de verkeerdheden van dien tijd en van de toenmalige maatschappij. — Ga daar zitten, Bertrand, zeide de vader kortaf, en luister! Toen zij beiden gezeten waren op houten bankjes vervolgde hij zonder eenige inleiding; — Wij vertrekken vanavond naar Parijs. - Naar Parijs ? riep de jonge man uit. ' Bertrand, je bent geen kind meer; hetuur is aangebroken om je deelgenoot te maken van mijn plannen, van mijn verwachtingen..... en als het moet van mijn strijd 1 De voor- gaande geslachten hebben nederig het hoofd gebogen voor het onrechtvaardig lot dat meer dan vier eeuwen op hen gerust heeft. Ik hef het hoofd op!.... Wee u, geglacht van zelf- zuchtigen en hoogmoedigen, dat rijkdom, eer en macht voor u behoudt en aan niemand toestaat zich uitsluitend door verdiensten te verheffen ! Bertrand de Kennarvor keek zijn vader, die zulke onstuimige taal sprak, met ontroerin^ vermengd met geheimen schrik aan. -De stem van dezen was langzaam krachtiger geworden. Zijn oogen; waaruit een woeste opgewo;iden- heid straalde, schoten bliksemstralen. Echter bedaarde hij langzamerhand en op bijna kal men toon voegde hij erbij: — Tot heden heb ik je afgezonderd ge- houden van geruchten van daar buiten; even ­ wel heb ik je verteld, dat de Staten-Generaal zouden vergaderen. — U hebt me zelfs gezegd, dat zij sedert eenige dagen — Goed, dan heb ik je alleen nog te ver- tellen, voor het oogenblik, dat de Derde Stand besloten heeft krachtig- stand te houden voor de faelangen, die hij vertegenwoerdigt. De last is te zwaar. De last van rugpijn van 'smorgens tot' 's avonds. De last van schele hoofdpijn, duizeligheid, verstoorde slaap, uitgeputte zenuwen. De last van die afmattende pijn in de len- denen, heupen en zijden. De last van rheumatische pijnen in de spieren en gewrichten, die tot in de beenderen schijnen door te dringen bij slecht en vochtig weer. De last van toenemende zwakte en dat vree- selijk terneergeslagen en lusteloos gevoel. Is uw last rheumatiek, waterzucht, graveel of urine-stoornissen ? Is uw last hoofdpijn, voortdurende ver- moeidheid, rugpijn of zenuwachtigheid ? Dan is het genot te weten dat vele mannen en vrouwen van deze en andere nier- en blaasaandoeningen genezen zijn. Foster's Rug ­ pijn Nieren Pillen werken afdoend, omdat zij een speciaaL nieren-geneesmiddel zijn, en al ­ leen een nieren-geneesmiddel geeft baat tegen nierkwalen. Foster's Rugpijn Nieren Pillen heelen en versterken de aangedane nieren en helpen hen om de schadelijke onzuiverheden, die de bovenstaande verschijnselen veroorza- ken, uit het bloed te filtreeren en verder uit het lichaam af te voeren. Let erop, dat gij de echte Foster's Rugpijn Nieren Pillen krijgt. ledere echte doos draagt de handteekening van James Foster. Zij zijn te Grave verkrijgbaar bij de Firma Thijs Plet. Toezending geschiedt franco na ontvangst van postwissel a f 1.75 voor een, of f 10.- voor zes doozen. Haam- Zaiieliiiaker °n Stoffeerder. Met deze heb ik de eer aan het geachte Publiek van Grave en Omstreken bekend te maken, dat ik mij reeds gevestigd heb als Mr. Haam- Zadelmalcer en Stoffeerder. Voorloopig in het huis MAASTRAAT 107, bewoond door mijn vader J. van GALEN. Vertrouwend door mijn degelijk werk en soliede behandeling de gunst van vele waar- dig te worden. Haam en Zadels door mij zelfs gemaakt worden op een maand proef geleverd. HT Reeds Attesten terinzage. Jnhfln Van fialpn. Maastraatl07, Haam^ Zadelmaker en Stoffeerder. Van af heden TE KOOP bij L. JILESEN te Oeffelt, beste F^ussische Penny's (groote en kleine) in alle prijzen. Zware CANA DA- lEPEN AKAZIA BOOMEN KNOLHAPEN teverkoop. Te bevragen bij opzichter M. OREMERS, Princepeel te Mill. en en V.M.J.Hilbrant GANZENHEUVEL 47 te NIJMEGEN, beveelt zich aan tot het geven van ilitvoeringen met Liclitbeelden op ChristelijK gebied tegen bil- lijK tarief. Firma ]. ISMITS & Zonen, Beeld- en Steenhouwerij, Cuijk. SPECIALITEIT in Grafmonumenten, Zerken, Kruizen, Tombes, enz. - - In alle Marmer- en Steensoorten. - - ALLE Marmer, Hardsteen en Witte Steenwerken, VLOERTEGELS, WANOTEGELS, Parketvloeren, Schoorsteenmantels. Agenten: Voor Grave HERM. VOLLEN- BERG en voor Ravenstein R. J. TEUNISSEN Nooilzakeiijk voor iedereen! Na ontvangst van postwissel (of postzegels) ad. 75 ct. verzenden wij franco door't ge- heele rijk een verguld Zak-etui. INDIA RUBBER STEMPEL op een fijn van Nikkel-Ziiver handvat ge- monteerd. Daarbij gratis Inktkussen en 1 flacon vetvrije Stempelinkt. Afdruk beslist prachtig. Plaats voor 5 a 6 regels recht, rond ovaal, met of zonder een bewerkte rand, naar keuze. Stempeloppervlakte is groot 3 bij 4 c.M. Deze stempel is zeer geschikt om re ­ clame's te maken en om daarmede briefkaar- ten, blanke visitekaarten, nota's, boeken enz. zeer fijn tebedrukken. Voorts onmisbaar voor elke Firma of Vereeniging. Als om strijd met kracht aanbevolen door verschillende bladen. Adres: Firma Gebrs. VERHAAK, A Vlii. LANDBOUWTENT. ENKHUIZEN: 18 PRIJZEN aan vee gevoederd met URWE LIJNKOEKEN T D van T. DUYYIS Jzn., Koog a|d Zaan, 6 prijzen (3 eerste) Rundvee met melkstaten; 2 prijzen voor verzameling van 12 stuks Rundvee met grootste melkopbrengst. Verkrijgbaar bij de Heeren: P. J. WERTEN, Grave, J. G. SPANJERS, Schaiik H. MORSCATE. Ravenstein en G. I>E VALK, Nederasselt. Het GeiUustreerd Zondagsblad vBrschijnt elke week in- pagina's met tal van zn — i/lustratlen en belangwekkenden teksl n i ri IV De ondergeteekendi wenackt ffcreffaU tt tnt wmgen he) nstreoM ZonilagsliM Prys 371/s cent per 3 maanden, franco p. post 46 et. WOONPLAATS NAAM Menverzuime niet bovenslaand inteekenbiijetintevullen SMLN ABONNEERTIiCH OPHETGEILLUSTREERO XONpAGSBLAD Bli DEN UITGEVER VAN DIT BLAD£ Wie weet of het volk niet zelf zal tusschen- beide komen om zijn tot dusver miskende rechten op te eischen ! Ik wil van nabij bij de gebeurtenissen tegenwoordig zijn en daarom vertrekken wij van avond. Ga nu de oude Yvonne opzoeken, zij moet hier blijven wonen tijdens onze afwezigheid. Bertrand ging. In afwachting van zijn weder- komst liep zijn vader heen en weer door de kamer, soms zijn wandeling afbrekend en dan onbeweeglijk blijvende staan, met starende oogen en als verzonken in een sombere droo- merij. Woorden zonder zin ontsnapten aan zijn lippen, ofwel zijn hoofd werd opgeheven in een beweging van trots en verachting. Een schaduw ging voorbij het venster en op de deur kloijk een bescheiden geklop. Het was monsieur Kerdien, de oude dok- cer dier plaats. - Goedendag, Kennarvor, zeide hij, bin- nentredend. En hij reikte den heer des huizes de hand. — Goeden dag, mijnheer de dokter, ant ­ woordde deze terwijl hij eerbiedig de hem geboden hand drukte. - Ik ontmoette daar zooeven uw zoon, hernam de geneesheer, hij deelde mij uw vertrek mede. — Inderdaad, wij vertrekken van avond. De tijdingen, weike ik wachtte, zijn daar even gekomen; als gij niet waart gekomen, zou ik naar u toe zijn gekomen om u vaarwel te zeggen. Er was een oogenblik stilte. Toen vroeg de dokter: ^ — Zal uw afwezigheid lang duren ? — Ik weet het niet. Het zijn niet altijd de menschen, die de gebeurtenissen leiden, maar veeleer en veel meer de gebeurtenissen, die de menschen leiden. — Gij vergeet God, mijn vriend, merkte de bezoeker vriendelijk op. Gij weet, ik ge- loof, evenals gij, dat wij een dier plechtige uren tegemoet gaan, zooals er soms in- het leven der volken staan. Een stille en nog ingehouden beweging vaart door de menigte, zooals bij de nadering van een onweer een niet weer te geven trilling door de geheele natuur gaat; alles zucht, de takken stooten tegen elkaar, daarna zwijgt alles en wacht de natuur af. Ik geloof aan een spoedige uit- barsting; wijze hervormingen zouden haar misschien nog kunnen bezweren; maar zullen de koning en zijn ministers op tijd weten te handelen ? Opnieuw ontstond een stilte; ieder der bei ­ de mannen volgde zijn eigen gedachten. Ein ­ delijk stond de dokter op. (Wordt vervolgdJ